Son yaprağım, dökmeye kıyamadığım…
Bütün yapraklarımı döktüm de seni tüm kışlardan fırtınalardan korudum. Sen de beni öyle korursun sandım….
Olmadı…
Hayatın ve doğanın bir işleyişi varmış ,
Ben bunu seninle acı bir şekilde tecrübe ettim…
Seni , gelecek tüm baharlara saklamaya umut ederken
Sen benim köklerimi kuruttun…..
Bencilce…
Evet herseyin bir zamanı , mevsimi varmış.Diğer yapraklar gibi düşmeliymişsin sen de….
Başka bir baharda daha güzel açabilmek için dallarımda….
Belki düşmene izin verseydim ,toprağımı köklerimi ısıtacaktın,
Kaç bahara güçlü çıkacaktık birlikte…
Olmadı….
Kuruyan köklerimi nehirlere yaklaştırdılar… Belki yeniden canlanırım , bir umut olur diye…
Nehir sandıkları gözyaşlarımdı….
Kendimi canlandıracak güç yine bendeydi aslında…
İlkbahara hazır olabilmem için ,bu sonbaharla ters yüz olmaya gidiyorum….
Ve sen son yaprağım,
Onca fırtınadan sağ çıkarttığım….
Şimdi bile isteye vedalaşma zamanıdır….
Ama sana söz yine baharlar gelecek….
–
Betül CANPOLAT
İletişim: [email protected]
Harika bir metaforla hayatımızı ne güzel anlatmışsın Betül ❤️🌺